- پيش از مشروطه زنان در اندروني پيراهن بلند مي‌پوشيدند که تا روي زانو مي‌رسيد. پيراهن از پارچه‌ي قلمکار توري، ابريشمي، کرباس، مخمل، نخ و حرير به رنگ‌هاي نارنجي، آبي، سبز و سفيد بود. زنان پاهاي‌شان را با دامن، شلوار يا شليته مي‌پوشاندند. اگر مي‌خواستند از اندروني بيرون بروند، روي اين پوشش چاقچور به تن مي‌کردند که نوعي شلوار گشاد و بلند زنانه بود. در واقع تنبان نوعي زيرجامه بود که با ليفه يا بند به زير شکم مي‌بستند و اگر آن بند را مي‌کشيدند تنبان از تن جدا مي‌شد. چاقچور به رنگ‌هاي متنوع بود و پاي زنان را از گزند گرد و خاک در امان نگاه مي‌داشت. زنان شهري روبند هم مي‌زدند و با سگک يا قزن‌قفلي به پشت سر مي‌بستند. جنس سگک از طلا يا نقره يا برنج بود و جنس روبند از نوعي پارچه‌ي کتان بود که از موصل به ايران مي‌آوردند. در سفرنامه‌ي ابراهيم بيک نويسنده گزارشي از وضع پوشش زنان پيش از مشروطيت به دست مي‌دهد. او مي‌نويسد که در آن زمان زنان بي‌بند و بار شليته مي‌پوشيدند و موي سر را با چادر مي‌پوشاندند اما در همان حال که جلو در خانه نشسته بودند ميان پاي آنان عريان بود. نويسنده‌ي سياحتنامه‌ي ابراهيم بيک با مقايسه‌ي پوشش زنان اروپايي و ايراني از حجاب خرده مي‌گيرد و حجاب را يکي از دلايل عقب‌ماندگي ايرانيان و مانع تجدد مي‌پندارد. در زمان حکومت پهلوي به تدريج پوشش زنان و مردان غربي در ايران مرسوم شد و انواع زيرجامه‌هاي مردانه و زنانه به بازار آمد. زيرجامه‌ي کاپيتان و تريومف از مارک‌هاي معروف در آن دوره بو
۱۳۸۹ خرداد ۵, چهارشنبه
شليته يا تنبان
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر